Van

Bundan 12 yıl önce, yıl 1999..
Ben insanların yardım çığlığı attığı o beton binaların altından sapasağlam çıktım. 
Bahçede, hastanede uyudum, altıma yaptım, sadece haşlanmış patates yedim, gözlerimi kaparsam öleceğimi düşündüğüm için uyumadım. 
Çoğu insana göre çok şanslıydım, her şeye rağmen çok hızlı normal hayat düzenine döndüm. 
Bugün ilk kez görüntüleri gördüm. İzlemek o kadar garipti ki, sizin bizleri izlediğiniz gibi şimdi biz onları izliyoruz. 
Bundan bir yıl önce travma tedavisi gördüm. 10 yıl sürdü benim o enkazdan çıkmam. 
Onlar da çıkacaklar, kayıpları, acıları, yoklukları ile beraber. 
Yeni umutlar, yeni sevinçler, yeni başlangıçlar. 
Bir süre her şey çok acı, kalanlara şükretmeyi öğretmesi en acı tarafı hayatın. 
Çığlığınızı duyuyorum, seyredemiyorum belki ama duyuyorum sizi, küçük bir kız hatırlıyorum, ve şimdi bunları konuşmaktan korkmayan  kocaman güçlü, hayattan korkunç keyif alan bir kadın görüyorum.